Biografia Mickiewicza

Adam Mickiewicz urodził się 24.XII.1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka, zmarł 6.XI.1855 r. w Konstantynopolu. Syn Mikołaja adwokata przy sądach nowogródzkich i Barbary z Majewskich. Po ukończeniu szkół dominikańskich w Nowogródku wstąpił w 1815 r. na uniwersytet w Wilnie, gdzie zyskał wykształcenie w zakresie filologii klasycznej, literatury ojczystej i historii. Od września 1819 roku obją na krótko posadę nauczyciela szkoły średniej w Kownie. Należał w owych czasach do towarzystwa Filomatów i Filaretów i z tego powodu został osadzony w więzieniu (klasztor ojców Bazylianów w Wilnie) gdzie przebywał od 23.X.1823 r. do 21.IV.1824 r. Następnie został zesłany w głąb Rosji. Przebywał między innymi w Petrsburgu, Odessie i Kownie. W Rosji poznał wielu wybitnych pisarzy. W 1829 r. znalazł się w Niemczech, a następnie w Rzymie, gdzie dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego. W kwietniu 1831 r. wyruszył przez Genewę i Paryż do Wielkopolski, którą opuścił w marcu 1832 r. po czym przez Drezno udał się z powrotem do Paryża. Tam ożenił się w roku 1834 z Celiną Szymanowską. W 1839 r. objął w Lozannie katedrę profesora literatury rzymskiej, a w latach 1840 – 1844 piastował urząd profesora na katedrze literatur słowiańskich utworzonej w College de France. W roku 1844 za swą antyklerykalną postawę i propagowanie idei Andrzeja Towiańskiego został zawieszony w czynnościach profesora. W lutym 1848 r. przebywał w Rzymie, gdzie uzyskał audiencję u Piusa IX,a później zorganizował ochotniczy legion polski. Po objęciu władzy przez Napoleona III zaniechał działalności politycznej i objął posadę jako bibliotekarz w paryskiej Bibliotece Arsenału. We wrześniu 1855 r. wyjechał do Konstantynopola z zamiarem tworzenia oddziałów polskich mających wystąpić przeciwko Rosji. W mieście tym zmarł nagle, najprawdopodobniej na cholerę. Jego ciało zostało przewiezione do Paryża, a obecnie spoczywa w podziemiach katedry wawelskiej.

W swych tomach poezji wydanych w 1822 i 1823 r., a obejmujących “Ballady i romanse”, II i IV cz. “Dziadów” oraz powieść poetycką “Grażyna”, dokonał jako pierwszy w literaturze polskiej twórca – przełomu romantycznego. Dokonał w tych dziełach zwrotu do wierzeń i wyobraźni ludowej. W “Oddzie do młodości” natomiast prawa młodości podporzadkował służbie nadrzędnego ideału.W Rosji napisał “Sonety”(1826 r.) i “Konrada Wallenroda” (1828 r.). W 1832 r. stworzył III cz.”Dziadów” i “Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego”, a w 1834r. “Pana Tadeusza”. W Paryżu prowadził bardzo ożywioną działalność publicystyczną (czasopisma polityczne “Pielgrzym Polski” oraz założony w 1849 r. i redagowany przez niego dziennik “Trybuna Ludów” wychodzący w języku francuskim). Swe utwory pisał językiem prostym, co uczyniło jego dzieła dostępnymi dla ogółu czytelników.

Jest on uznany za naszego wieszcza narodowego.